Velen van ons hebben de neiging om het duurste product te kopen dat we ons kunnen veroorloven, omdat we ervan uitgaan dat je krijgt waar je voor betaalt. Als echter het om netwerkswitches gaat, is dit een veel voorkomende misvatting die vaak tot aankoop van te dure apparatuur leidt.

Bepaalde leveranciers van switches rekenen premiumbedragen voor hun producten. Klanten betalen deels extra voor de naam, maar ook voor propriëtaire functies waaraan ze gebonden zijn. De realiteit is dat er bij andere leveranciers vaak goedkopere, op standaarden gebaseerde producten verkrijgbaar zijn, die net zo goed aan de behoeften van klanten voldoen en feitelijk een betere interoperabiliteit bieden. 

De hoge prijs van propriëtaire protocollen

Als je waar voor je geld wilt, zijn op standaarden gebaseerde netwerkswitches een must. Hoewel beheerde switches hogere kosten met zich meebrengen, is het voor kleine tot middelgrote bedrijven niet nodig om extra te betalen voor switches van bepaalde leveranciers, die boordevol dure, propriëtaire technologie zitten.

Propriëtaire functies betekenen dat je per definitie met een single-source oplossing en hogere prijzen te maken hebt, waarbij de koper vaak aan één leverancier gebonden is om de compatibiliteit tussen zijn apparatuur te behouden.  Het gaat niet alleen om de aankoopkosten; de implementatie en bediening van switches met propriëtaire functies vereisen ook vaak specialistische vaardigheden. Dit leidt tot hogere kosten voor het inhuren en opleiden van intern IT-personeel of het afsluiten van dure supportovereenkomsten. 

Hier zijn zeven voorbeelden van propriëtaire protocollen met hun alternatieven. Propriëtaire protocollen kunnen alleen worden uitgevoerd op switches van specifieke leveranciers of op switches die op basis van licenties ondersteuning bieden voor de propriëtaire protocollen. Als gevolg hiervan worden deze propriëtaire protocollen slechts door weinig switches van andere leveranciers ondersteund.

Daar staat tegenover dat op standaarden gebaseerde protocollen branche brede ondersteund worden door een groot aantal switchfabrikanten. Dit garandeert de interoperabiliteit tussen producten van verschillende leveranciers en zorgt voor meer concurrentie, meer flexibiliteit en lagere prijzen.

1. CDP of LLDP
   Link Layer Discovery Protocol (LLDP) is een leveranciers-neutraal detectieprotocol dat door netwerkapparaten wordt gebruikt om hun identiteit en functionaliteit bekend te maken en om dezelfde informatie te ontvangen van andere apparaten. LLDP is vergelijkbaar met het propriëtaire Control Point Discovery (CDP). Het grote verschil tussen de twee is dat LLPD een standaard is, terwijl CDP een propriëtair protocol is.
2. VTP of GVRP
   GVRP (GARP VLAN Registration Protocol of Generic VLAN Registration Protocol) is een protocol dat het mogelijk maakt om VLAN’s binnen een groter netwerk te beheren. GVRP is het op standaarden gebaseerde equivalent van het propriëtaire Virtual Trunk Protocol (VTP).
3. HSRP of VRRP
   Virtual Router Redundancy Protocol (VRRP) is een op standaarden gebaseerd protocol dat automatische back-up/redundantie voor routers biedt. Het belangrijkste verschil tussen VRRP en het propriëtaire HSRP (Hot Standby Router Protocol) is dat HSRP uitsluitend op apparaten van specifieke leveranciers kan worden gebruikt. 
4. PVST/PVST+/RPVST of STP/RSTP
   Spanning Tree Protocol (or Rapid STP) is een op standaarden gebaseerd netwerkprotocol dat een lusvrije topologie voor ethernetnetwerken bouwt. Het propriëtaire equivalent Per-VLAN Spanning Tree (PVST) voegt daar de mogelijkheid aan toe om spanning trees voor elk VLAN te implementeren (zie MSTP hieronder). 
5. PVST/PVST+/RPVST of MSTP
   Het Multiple Spanning Tree Protocol (MSTP) is een IEEE-standaard waarmee enkelvoudige en volledige connectiviteit kan worden toegewezen aan elk gegeven VLAN in een netwerk. Het propriëtaire equivalent is Per-VLAN Spanning Tree (PVST).
6. PAgP of LACP
   Link Aggregation Control Protocol (LACP) biedt een methode om verschillende fysieke poorten te bundelen zodat ze samen één logisch kanaal vormen. Het propriëtaire Port Aggregation Protocol (PAgP) stelt een switch in staat om zijn partners te herkennen die PAgP ondersteunen en groepeert vergelijkbare poorten dynamisch in één logisch kanaal.
7. UDLD of DULD
   Unidirectional Link Detection (UDLD) is een data link layer protocol dat de fysieke configuratie van kabels bewaakt en unidirectionele links detecteert. Vanwege het ontbreken van een gestandaardiseerd equivalent en om de kosten van de eigen producten concurrerend te houden, heeft D-Link het vergelijkbare protocol DULD (D-Link Unidirectional Link Detection) ontwikkeld.
   Het komt erop neer dat kleine en middelgrote bedrijven netwerkswitches zouden moeten aanschaffen van gerenommeerde fabrikanten die op standaarden gebaseerde producten leveren. Op die manier bereiken ze de betrouwbare netwerkprestaties die ze nodig hebben tegen een concurrerende prijs en krijgen ze meer flexibiliteit.

Het komt erop neer dat kleine en middelgrote bedrijven netwerkswitches zouden moeten aanschaffen van gerenommeerde fabrikanten die op standaarden gebaseerde producten leveren. Op die manier bereiken ze de betrouwbare netwerkprestaties die ze nodig hebben tegen een concurrerende prijs en krijgen ze meer flexibiliteit.